Zaandam

Daar stond ik dan, op een grijze, koude vrijdagmiddag op het station van Zaandam. Ik had net mijn moeder naar de trein gebracht die haar terug zou brengen naar Heerlen. Het afscheid was kort, want voordat we naar het goede deel van de trein konden lopen, had de conducteur al op zijn fluitje geblazen. Snel de trein in dus. Nog even zwaaien en weg was ze.

Het voelde heel vreemd om daar te staan. In Zaandam heb ik normaal niks te zoeken, maar omdat mijn moeder daar moest overstappen, ben ik met haar mee gegaan. Het weer, de temperatuur, de omgeving, het paste allemaal precies bij mijn gevoel; terug naar het normale, grijze leven. De feestdagen zitten er weer op..

Ergens was ik ook wel opgelucht, december was een drukke maand geweest, met als afsluiter Oud & Nieuw. Omdat we met kerst niet bij mijn familie waren, hebben we kerst op 31 december gevierd, samen met mijn ouders en mijn zus met haar man en hun hond. Compleet met cadeautjes en een kerstdiner. Superleuk en heel gezellig, ik kan iedereen trouwens zo’n zak met kindervuurwerk aanraden, we hebben er de grootste lol mee gehad!
Mijn vader, mijn zus, haar man en de hond waren 1 januari al naar huis gegaan, mijn moeder bleef nog een paar dagen.
De opluchting die ik voelde toen ook mijn moeder naar huis was, was alleen omdat ik toe was aan rust, al die drukte en alle leuke dingen die we in december hebben gedaan hadden er toch wel ingehakt. Maar rust betekent ook dat mijn familie ver weg is, te ver om ‘even’ op visite te gaan, bezoekjes moeten echt gepland worden. Normaal kan ik er goed mee omgaan, maar na die gezellige dagen besefte ik weer hoeveel ik ze mis en dat een paar dagen logeren eigenlijk veel te kort is.

Daar stond ik dus, in Zaandam, met gemengde gevoelens. Blij, want het normale leven gaat weer beginnen. En verdrietig, want het normale leven gaat weer beginnen..