Arme kat

Vandaag stond weer een tripje dierenarts op de agenda. Brenna moest voor controle van haar allergie en dit keer mocht Tommy ook mee. Hij had namelijk een lelijke plek op zijn borstkas, die hij steeds verder open likte. Dus hond aan de riem, kat in het bakkie 😛 en daar gingen we..
Met Brenna waren we eigenlijk snel klaar, de hypo-allergene brokken werken goed, haar oren zijn mooi schoon, haar vacht is weer voller en uit haar ogen komt bijna nooit meer troep. Het is dus duidelijk dat ze een voedselallergie heeft. We mogen nu voorzichtig weer andere dingen gaan geven, als er geen reactie komt is het goed, komt er wel een reactie dan mag ze dat bepaalde voedingsmiddel dus niet meer hebben. Als we niet willen ‘testen’ kunnen we haar ook gewoon de hypo-allergene brokken blijven geven en mijn zelfgebrouwen sushi als snack.

We hadden Tommy de afgelopen week al een speciaal gekocht t-shirtje aangetrokken (op aanraden van de dierenarts, die we gebeld hadden voor advies), zodat hij niet meer kon likken aan zijn wondje, maar erg veel geholpen had het niet. Hij likte namelijk gewoon dwars door het shirt heen, waardoor de wond en de kale plek steeds groter werden. De dierenarts constateerde al snel dat er een ontsteking onder het wondje zat. Tja, dan is het logisch dat hij blijft likken, dat is natuurlijk een supervervelend gevoel! De dokter maakte het wondje weer open en meteen zagen we de pus zitten..yuk.
Hij kreeg een flinke spuit antibiotica en toen mocht hij weer terug in zijn mandje. Vanaf morgen moet hij nog 10 dagen antibiotica-pilletjes slikken, en dan moet de ontsteking weg zijn. Daarna moet alles vanzelf weer genezen. Als de ontsteking minder wordt, zal hij vanzelf minder gaan likken, waardoor de wond vanzelf weer dicht gaat. Het goede nieuws voor Tom was, dat hij zijn shirt niet meer aan hoeft, want hij voelde zich toch niet heel erg lekker in babymaatje 50…

 
 

Zaandam

Daar stond ik dan, op een grijze, koude vrijdagmiddag op het station van Zaandam. Ik had net mijn moeder naar de trein gebracht die haar terug zou brengen naar Heerlen. Het afscheid was kort, want voordat we naar het goede deel van de trein konden lopen, had de conducteur al op zijn fluitje geblazen. Snel de trein in dus. Nog even zwaaien en weg was ze.

Het voelde heel vreemd om daar te staan. In Zaandam heb ik normaal niks te zoeken, maar omdat mijn moeder daar moest overstappen, ben ik met haar mee gegaan. Het weer, de temperatuur, de omgeving, het paste allemaal precies bij mijn gevoel; terug naar het normale, grijze leven. De feestdagen zitten er weer op..

Ergens was ik ook wel opgelucht, december was een drukke maand geweest, met als afsluiter Oud & Nieuw. Omdat we met kerst niet bij mijn familie waren, hebben we kerst op 31 december gevierd, samen met mijn ouders en mijn zus met haar man en hun hond. Compleet met cadeautjes en een kerstdiner. Superleuk en heel gezellig, ik kan iedereen trouwens zo’n zak met kindervuurwerk aanraden, we hebben er de grootste lol mee gehad!
Mijn vader, mijn zus, haar man en de hond waren 1 januari al naar huis gegaan, mijn moeder bleef nog een paar dagen.
De opluchting die ik voelde toen ook mijn moeder naar huis was, was alleen omdat ik toe was aan rust, al die drukte en alle leuke dingen die we in december hebben gedaan hadden er toch wel ingehakt. Maar rust betekent ook dat mijn familie ver weg is, te ver om ‘even’ op visite te gaan, bezoekjes moeten echt gepland worden. Normaal kan ik er goed mee omgaan, maar na die gezellige dagen besefte ik weer hoeveel ik ze mis en dat een paar dagen logeren eigenlijk veel te kort is.

Daar stond ik dus, in Zaandam, met gemengde gevoelens. Blij, want het normale leven gaat weer beginnen. En verdrietig, want het normale leven gaat weer beginnen..