De Uitslag

Een paar maanden geleden schreef ik over De Test, inmiddels is de uitslag bekend; het blijkt dat ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heb. Het was geen verrassing, mijn psycholoog had ook al een paar keer gezegd dat ze daaraan dacht. Toch kwam de klap best wel hard aan, ik zakte weer een stukje dieper terug in mijn depressie, die net iets meer naar de achtergrond was verdwenen.

Toch ben ik blij dat ik het weet. Nu kan ik er namelijk iets aan gaan doen. Ik merk nu al verschil, ik ben me bewuster van de dingen die ik ontwijk, of heel graag zou willen ontwijken, eerst gebeurde dat meer onbewust. Natuurlijk ben ik nu niet in één klap ‘genezen’ daar is veel meer voor nodig. Daarom had ik deze week een gesprek bij de ggz hier in de stad, en volgende week ga ik beginnen met therapie. Het gaat opeens heel snel, na ruim een jaar wachten.
Omdat ik al twee keer vroegtijdig ben afgehaakt bij therapie (het was te zwaar, te veel en te lange dagen ineens) ga ik nu in een groep die (nog) heel weinig tijd kost. Het is therapie speciaal voor mensen met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en de groep is heel klein, drie personen met mij erbij. Nu is er nog maar een bijeenkomst per twee weken, maar als de groep groter wordt, wordt dat iedere week. Een goede manier voor mij om op te bouwen dus. Als later blijkt dat ik toch meer wil doen dan alleen dit, dan is dat ook nog mogelijk, dus dat is heel fijn allemaal.

Het wordt weer spannend dus, op therapie-gebied! Ik ben heel blij dat ik eindelijk weet wat er mis met me is, heel blij dat ik zo snel iets eraan kan gaan doen en heel blij dat ik het rustig kan opbouwen. Maar ik ben ook bang voor de confrontaties (met mezelf) die ik onvermijdelijk zal moeten aangaan, bang dat ik wéér vroegtijdig afhaak en bang dat ik door de confrontaties weer terug zak in de depressie.
Maar over het algemeen voelt het wel goed allemaal, en ooit zal ik toch moeten gaan veranderen, dan kan ik het net zo goed nú doen, toch?

Ohja, als je meer wilt lezen over de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, klik hier of hier.

Valentijn, vrachtwagens en valium

Afgelopen donderdag was het weer zover, de dag dat de hele wereld in het teken van de liefde staat.
Wat ik niet wist, is dat gemotoriseerde voertuigen óók aan valentijnsdag doen. Vlakbij de beruchte Coentunnel op de A10 was een vrachtwagen verliefd geworden op onze Renault Twingo en had hij besloten dat hij haar wel een kusje wilde geven. Aldus geschiedde…

De vrachtwagen had zich echter niet gerealiseerd dat Twingo’s veel kleiner zijn en dus ook voorzichtiger behandeld moeten worden. Het kusje kwam dus nogal hard aan. De Twingo en Raymond vonden dat natuurlijk niet zo leuk, maar op het eerste gezicht was er geen schade. Ze waren alleen geschrokken. Na een korte date op de vluchtstrook besloten de vrachtwagen en de Twingo dat het niks zou worden en gingen ze ieder hun eigen weg. Raymond bracht de Twingo naar haar dagverblijf (de parkeergarage dus) en ging gewoon aan het werk.

We besloten dat de Twingo toch maar naar de garage moest, want ook al zie je niks, er kan toch altijd iets beschadigd zijn.
’s Avonds belde Raymond op, de klap was toch harder aangekomen dan verwacht en hij voelde zich helemaal niet lekker. Omdat hij toch zo’n 60 km van huis was en zich niet goed genoeg voelde om dat eind te rijden, besloot ik dat ik hem dan maar ging ophalen. Dus ik vertrok naar het station en ging met de trein naar Hoofddorp. Daar stond hij al op me te wachten, dus we konden meteen door naar huis. (natuurlijk nadat ik ook de Twingo even had bekeken)

Ondertussen had Raymond een afspraak gemaakt bij de huisartsenpost, hij vertrouwde het toch niet helemaal. Thuis even snel iets drinken, daarna snel door naar de huisarts. Hij had inmiddels ook flink pijn in zijn rug gekregen en aangezien hij ooit een hernia heeft gehad, blijft zijn rug altijd een zwakke(re) plek. De huisarts onderzocht hem en zei dat zijn spieren een optater hadden gehad. Waarschijnlijk was zijn rug wel oke, maar hij moest het wel in de gaten houden.
De huisarts schreef valium voor, zodat de spieren goed konden ontspannen en hij moest zijn rug ook warm houden. (“Hebben jullie thuis iets warms, een lekkere kruik ofzo?”….”Veel beter nog, een waterbed, dat is een gigantische kruik”…”Ah, dat is helemaal geweldig!”)

Inmiddels gaat het met Raymond weer iets beter, hij heeft nog wel last van zijn rug, maar hij is niet meer zo beroerd als donderdag.
Vanmorgen is ook de Twingo even nagekeken door de automonteur, en dat was minder goed nieuws…het blijkt dat de achterkant (daar kreeg hij het kusje) toch wat scheef is gaan staan en de bumper is een beetje verbogen. Alles bij elkaar teveel schade om ‘even’ te repareren, dus daar moet een schade-expert bij komen. Gelukkig kunnen we er wel gewoon in blijven rijden tot alles gemaakt is.

Het was dus een redelijk spannende valentijnsdag voor ons, alleen niet op de manier zoals het bedoeld is, helaas. Maar ach, bij ons gaat nooit iets ‘zoals het hoort’, zelfs valentijnsdag dus niet! 😉