Nieuws!

Vorige week vrijdag was het weer zover: pakjesavond!

In huize Chaos hebben we het niet gevierd, ik had de woensdag ervoor al een vervroegde sinterklaasverrassing gekregen.
Een heel speciale verrassing…

 

 

 

(Even uitleggen: we maakten altijd grapjes dat ik eerst 40.000 keer ‘nee’ ging zeggen, als hij me zou vragen om te trouwen, ik ben namelijk een enorme schijterd wat trouwen betreft.)

Best gemeen eigenlijk, deze manier van vragen, want hij weet best dat ik geen nee kan zeggen tegen chocolade! 😉
Anywayz, als ik nee had gezegd, had deze log geen “Nieuws!” als titel gehad, dus mijn antwoord moge duidelijk zijn  😀

Een datum hebben we nog niet, we hebben geen haast. Zodra er meer nieuws is op trouwgebied laat ik het jullie (natuurlijk) weten!

Snik…

Sinds 2002 was ze mijn vriendinnetje, ze was altijd in de buurt en als ik haar nodig had stond ze voor me klaar. Samen ontdekten we nieuwe dingen, bezochten we plaatsen waar we nog nooit geweest waren. Ik heb veel van haar geleerd. Ze was nooit écht voor mij alleen, ook andere mensen maakten graag gebruik van haar behulpzaamheid. Dat vond ik niet erg, ik deelde haar graag!

Ze was ook mooi, ik hield van haar ronde vormen en kleine neus. Haar achterste was ietwat aan de platte kant, maar dat paste bij haar. Ze was goed zoals ze was.
Ze was al iets ouder, maar dat deerde me niet. Maar met ouderdom komen ook de gebreken, en zelfs zij ontkwam er jammergenoeg niet aan.
Ik probeerde haar te helpen zoveel ik kon, maar soms kon ik het gewoon niet. Dan riep ik de hulp in van anderen, en altijd kwam het weer goed, dan kon ze er weer even tegenaan!

Maar helaas, aan alles komt een eind, dus ik heb haar moeten laten gaan. Sinds gisteren is ze niet meer van mij..ik kan haar niet meer uitlenen, zodat ook anderen van haar kunnen genieten. Ik kan haar niet meer meenemen, ze staat niet meer voor me klaar als ik dat wil. Zes jaar lang hoorden we bij elkaar, maar het is voorbij. Dankjewel vriendinnetje, het was leuk!!

 

Eindelijk

Alle winkels in de stad die misschien wel een jas zouden kunnen hebben, ben ik in geweest. Uren heb ik online gezocht. Ik heb minimaal 10 jassen besteld, gepast en weer terug gestuurd. Maar eindelijk heb ik em gevonden; mijn nieuwe jas..

De Uitslag

Een paar maanden geleden schreef ik over De Test, inmiddels is de uitslag bekend; het blijkt dat ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heb. Het was geen verrassing, mijn psycholoog had ook al een paar keer gezegd dat ze daaraan dacht. Toch kwam de klap best wel hard aan, ik zakte weer een stukje dieper terug in mijn depressie, die net iets meer naar de achtergrond was verdwenen.

Toch ben ik blij dat ik het weet. Nu kan ik er namelijk iets aan gaan doen. Ik merk nu al verschil, ik ben me bewuster van de dingen die ik ontwijk, of heel graag zou willen ontwijken, eerst gebeurde dat meer onbewust. Natuurlijk ben ik nu niet in één klap ‘genezen’ daar is veel meer voor nodig. Daarom had ik deze week een gesprek bij de ggz hier in de stad, en volgende week ga ik beginnen met therapie. Het gaat opeens heel snel, na ruim een jaar wachten.
Omdat ik al twee keer vroegtijdig ben afgehaakt bij therapie (het was te zwaar, te veel en te lange dagen ineens) ga ik nu in een groep die (nog) heel weinig tijd kost. Het is therapie speciaal voor mensen met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en de groep is heel klein, drie personen met mij erbij. Nu is er nog maar een bijeenkomst per twee weken, maar als de groep groter wordt, wordt dat iedere week. Een goede manier voor mij om op te bouwen dus. Als later blijkt dat ik toch meer wil doen dan alleen dit, dan is dat ook nog mogelijk, dus dat is heel fijn allemaal.

Het wordt weer spannend dus, op therapie-gebied! Ik ben heel blij dat ik eindelijk weet wat er mis met me is, heel blij dat ik zo snel iets eraan kan gaan doen en heel blij dat ik het rustig kan opbouwen. Maar ik ben ook bang voor de confrontaties (met mezelf) die ik onvermijdelijk zal moeten aangaan, bang dat ik wéér vroegtijdig afhaak en bang dat ik door de confrontaties weer terug zak in de depressie.
Maar over het algemeen voelt het wel goed allemaal, en ooit zal ik toch moeten gaan veranderen, dan kan ik het net zo goed nú doen, toch?

Ohja, als je meer wilt lezen over de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, klik hier of hier.

Valentijn, vrachtwagens en valium

Afgelopen donderdag was het weer zover, de dag dat de hele wereld in het teken van de liefde staat.
Wat ik niet wist, is dat gemotoriseerde voertuigen óók aan valentijnsdag doen. Vlakbij de beruchte Coentunnel op de A10 was een vrachtwagen verliefd geworden op onze Renault Twingo en had hij besloten dat hij haar wel een kusje wilde geven. Aldus geschiedde…

De vrachtwagen had zich echter niet gerealiseerd dat Twingo’s veel kleiner zijn en dus ook voorzichtiger behandeld moeten worden. Het kusje kwam dus nogal hard aan. De Twingo en Raymond vonden dat natuurlijk niet zo leuk, maar op het eerste gezicht was er geen schade. Ze waren alleen geschrokken. Na een korte date op de vluchtstrook besloten de vrachtwagen en de Twingo dat het niks zou worden en gingen ze ieder hun eigen weg. Raymond bracht de Twingo naar haar dagverblijf (de parkeergarage dus) en ging gewoon aan het werk.

We besloten dat de Twingo toch maar naar de garage moest, want ook al zie je niks, er kan toch altijd iets beschadigd zijn.
’s Avonds belde Raymond op, de klap was toch harder aangekomen dan verwacht en hij voelde zich helemaal niet lekker. Omdat hij toch zo’n 60 km van huis was en zich niet goed genoeg voelde om dat eind te rijden, besloot ik dat ik hem dan maar ging ophalen. Dus ik vertrok naar het station en ging met de trein naar Hoofddorp. Daar stond hij al op me te wachten, dus we konden meteen door naar huis. (natuurlijk nadat ik ook de Twingo even had bekeken)

Ondertussen had Raymond een afspraak gemaakt bij de huisartsenpost, hij vertrouwde het toch niet helemaal. Thuis even snel iets drinken, daarna snel door naar de huisarts. Hij had inmiddels ook flink pijn in zijn rug gekregen en aangezien hij ooit een hernia heeft gehad, blijft zijn rug altijd een zwakke(re) plek. De huisarts onderzocht hem en zei dat zijn spieren een optater hadden gehad. Waarschijnlijk was zijn rug wel oke, maar hij moest het wel in de gaten houden.
De huisarts schreef valium voor, zodat de spieren goed konden ontspannen en hij moest zijn rug ook warm houden. (“Hebben jullie thuis iets warms, een lekkere kruik ofzo?”….”Veel beter nog, een waterbed, dat is een gigantische kruik”…”Ah, dat is helemaal geweldig!”)

Inmiddels gaat het met Raymond weer iets beter, hij heeft nog wel last van zijn rug, maar hij is niet meer zo beroerd als donderdag.
Vanmorgen is ook de Twingo even nagekeken door de automonteur, en dat was minder goed nieuws…het blijkt dat de achterkant (daar kreeg hij het kusje) toch wat scheef is gaan staan en de bumper is een beetje verbogen. Alles bij elkaar teveel schade om ‘even’ te repareren, dus daar moet een schade-expert bij komen. Gelukkig kunnen we er wel gewoon in blijven rijden tot alles gemaakt is.

Het was dus een redelijk spannende valentijnsdag voor ons, alleen niet op de manier zoals het bedoeld is, helaas. Maar ach, bij ons gaat nooit iets ‘zoals het hoort’, zelfs valentijnsdag dus niet! 😉

Zaandam

Daar stond ik dan, op een grijze, koude vrijdagmiddag op het station van Zaandam. Ik had net mijn moeder naar de trein gebracht die haar terug zou brengen naar Heerlen. Het afscheid was kort, want voordat we naar het goede deel van de trein konden lopen, had de conducteur al op zijn fluitje geblazen. Snel de trein in dus. Nog even zwaaien en weg was ze.

Het voelde heel vreemd om daar te staan. In Zaandam heb ik normaal niks te zoeken, maar omdat mijn moeder daar moest overstappen, ben ik met haar mee gegaan. Het weer, de temperatuur, de omgeving, het paste allemaal precies bij mijn gevoel; terug naar het normale, grijze leven. De feestdagen zitten er weer op..

Ergens was ik ook wel opgelucht, december was een drukke maand geweest, met als afsluiter Oud & Nieuw. Omdat we met kerst niet bij mijn familie waren, hebben we kerst op 31 december gevierd, samen met mijn ouders en mijn zus met haar man en hun hond. Compleet met cadeautjes en een kerstdiner. Superleuk en heel gezellig, ik kan iedereen trouwens zo’n zak met kindervuurwerk aanraden, we hebben er de grootste lol mee gehad!
Mijn vader, mijn zus, haar man en de hond waren 1 januari al naar huis gegaan, mijn moeder bleef nog een paar dagen.
De opluchting die ik voelde toen ook mijn moeder naar huis was, was alleen omdat ik toe was aan rust, al die drukte en alle leuke dingen die we in december hebben gedaan hadden er toch wel ingehakt. Maar rust betekent ook dat mijn familie ver weg is, te ver om ‘even’ op visite te gaan, bezoekjes moeten echt gepland worden. Normaal kan ik er goed mee omgaan, maar na die gezellige dagen besefte ik weer hoeveel ik ze mis en dat een paar dagen logeren eigenlijk veel te kort is.

Daar stond ik dus, in Zaandam, met gemengde gevoelens. Blij, want het normale leven gaat weer beginnen. En verdrietig, want het normale leven gaat weer beginnen.. 

Test (2)

Een tijdje geleden schreef ik dat ik getest ging worden om te kijken of ik voldoe aan de kernmerken van de borderline persoonlijkheidsstoornis. Afgelopen vrijdag heb ik de (voorlopige) uitslag gekregen: ik heb wel kenmerken, maar niet genoeg, of niet ernstig genoeg, om het etiketje te krijgen.
Omdat de aardige mevrouw wél met me meedenkt, in tegenstelling tot alle andere hulpverleners die ik tot nu toe gezien heb, krijg ik nu nóg meer testen. Ze vond het namelijk nogal vreemd dat het na 11 jaar, allerlei medicijnen, therapieën en ontelbare gesprekken met hulpverleners nog steeds niet beter met me gaat.
Ik ben al een jaar aan het ‘zeuren’ om zo’n uitgebreide test, maar om één of andere reden vonden de psychologen het niet echt nodig. En deze mevrouw dus wel, eindelijk!

We gaan dus voorlopig nog even door met de semi-gestructureerde interviews, vragenlijsten en testen, en dan weet ik hopelijk over een tijdje waarom mijn hoofd zo ingewikkeld doet!

Hondenpoep

Er is een gezegde “depressieve mensen trappen nooit in hondenpoep”

Vandaag moest ik er ineens aan denken. Ik kan me de laatste keer dat ik in hondenpoep heb getrapt niet meer herinneren, terwijl ik toch meerdere keren per dag over veldjes, weggetjes en door parken loop waar nogal veel honden ‘hun ding’ doen.
Komt dat nou echt doordat ik steeds omlaag kijk, en is dat te wijten aan mijn geestelijke toestand? Ik zou het niet weten, volgens mij kijk ik meer naar de honden dan naar de grond als ik met ze ga wandelen. Of zou ik echt constant naar de grond staren? Misschien is het wel gewoon puur geluk, of heb ik een zesde zintuig ontwikkeld om die hoopjes verteerde brokken te ontwijken. Ik zou eerlijk gezegd echt niet weten wat de stand van mijn hoofd is als ik loop, maar voor mij is het gezegde wel waar. En als ik door mijn depressie nooit mijn schoenen schoon hoef te krabben, is dat toch best wel een geluk bij een ongeluk. 😉

UWV

Sinds 2005 (met terugwerkende kracht eigenlijk al sinds 2004) heb ik een wajong-uitkering. Ja, ik ben “zo eentje” die maandelijks geld ontvangt om de hele dag thuis te zitten. Ik ben er niet trots op, maar wel heel blij dat er zoiets bestaat.

Een tijdje geleden kreeg ik een brief van UWV, ik moest me melden voor een herkeuring. Eigenlijk wachtte ik al een tijdje op die brief, ik had immers al twee jaar een uitkering en dan is het wel tijd voor een herkeuring. Het was dus geen verrassing.
Heel erg bezorgd was ik ook niet, mijn situatie is nog vrijwel hetzelfde als twee jaar geleden en toen ben ik ook 100% arbeidsongeschikt verklaard. Bovendien heeft mijn psycholoog meerdere keren gezegd dat ik er rekening mee moet houden dat ik nooit meer aan het werk kom.
Spannend blijft het toch, je hoort overal verhalen over hoe streng ze tegenwoordig zijn en dat je bijna dood moet zijn om afgekeurd te worden. Dus onbewust ga je je toch zorgen maken.
Ongeveer een week geleden kreeg ik de brief met de uitslag: “Geachte mevrouw, gelet op de resultaten van onze beoordeling zijn wij van mening dat uw arbeidsongeschiktheid ongewijzigd dient te worden vastgesteld en dat er geen redenen zijn uw uitkering te wijzigen.”

Zo’n brief zorgt voor dubbele gevoelens. Eerst is er opluchting, mijn inkomen blijft (voorlopig) hetzelfde, dus weer een stressfactor minder. Daarna besef ik dat mijn ‘geestelijke toestand’ toch wel ernstig moet zijn, als ik daardoor volledig wordt afgekeurd. Ik wist natuurlijk al dat er in mijn hoofd vanalles mis is, maar om het zo (weer) op papier te zien staan, dat is erg confronterend. En om te horen dat er in twee jaar tijd niet echt iets is verbeterd, is gewoon k*t..

Het is natuurlijk ook weer een extra motivatie om nog meer mijn best te gaan doen, want het doel blijft om ooit weer ‘gewoon’ aan het werk te kunnen gaan. Ik ga er in ieder geval hard aan werken!