Hondenpoep

Er is een gezegde “depressieve mensen trappen nooit in hondenpoep”

Vandaag moest ik er ineens aan denken. Ik kan me de laatste keer dat ik in hondenpoep heb getrapt niet meer herinneren, terwijl ik toch meerdere keren per dag over veldjes, weggetjes en door parken loop waar nogal veel honden ‘hun ding’ doen.
Komt dat nou echt doordat ik steeds omlaag kijk, en is dat te wijten aan mijn geestelijke toestand? Ik zou het niet weten, volgens mij kijk ik meer naar de honden dan naar de grond als ik met ze ga wandelen. Of zou ik echt constant naar de grond staren? Misschien is het wel gewoon puur geluk, of heb ik een zesde zintuig ontwikkeld om die hoopjes verteerde brokken te ontwijken. Ik zou eerlijk gezegd echt niet weten wat de stand van mijn hoofd is als ik loop, maar voor mij is het gezegde wel waar. En als ik door mijn depressie nooit mijn schoenen schoon hoef te krabben, is dat toch best wel een geluk bij een ongeluk. 😉

Herfst

Voor mijn gevoel begon de herfst dit jaar ergens in juni, mijn winterjas is niet eens tijdelijk in de kast gehangen, en de zomerkleding ligt nog steeds op dezelfde plek als vorig jaar. Ja, het was een prut-zomer, dat weten we nu wel.
Zaterdag ging ik een eindje lopen met de honden (en Tommy) en in het grasveldje hier vlakbij zag ik ze: paddestoelen.
Paddestoelen zijn voor mij altijd het teken dat de herfst nu écht begonnen is, dat de ramen niet meer de hele dag open kunnen staan, dat de winterjas en thermosokken uit hun opslagplaats kunnen worden gehaald en dat je altijd een paraplu of regenjas bij je moet hebben. Het is de tijd van warme chocolademelk of thee, met een dekentje op de bank, de verwarming mag weer aan..
Het feit dat ik de thermosokken de hele zomer ben blijven gebruiken, dat er al een jaar lang een regenjas in mijn fietstas zit en dat ik twee weken geleden de verwarming al aan heb gehad vergeten we dan maar even. Nu mag het, want de paddestoelen zijn er weer!

UWV

Sinds 2005 (met terugwerkende kracht eigenlijk al sinds 2004) heb ik een wajong-uitkering. Ja, ik ben “zo eentje” die maandelijks geld ontvangt om de hele dag thuis te zitten. Ik ben er niet trots op, maar wel heel blij dat er zoiets bestaat.

Een tijdje geleden kreeg ik een brief van UWV, ik moest me melden voor een herkeuring. Eigenlijk wachtte ik al een tijdje op die brief, ik had immers al twee jaar een uitkering en dan is het wel tijd voor een herkeuring. Het was dus geen verrassing.
Heel erg bezorgd was ik ook niet, mijn situatie is nog vrijwel hetzelfde als twee jaar geleden en toen ben ik ook 100% arbeidsongeschikt verklaard. Bovendien heeft mijn psycholoog meerdere keren gezegd dat ik er rekening mee moet houden dat ik nooit meer aan het werk kom.
Spannend blijft het toch, je hoort overal verhalen over hoe streng ze tegenwoordig zijn en dat je bijna dood moet zijn om afgekeurd te worden. Dus onbewust ga je je toch zorgen maken.
Ongeveer een week geleden kreeg ik de brief met de uitslag: “Geachte mevrouw, gelet op de resultaten van onze beoordeling zijn wij van mening dat uw arbeidsongeschiktheid ongewijzigd dient te worden vastgesteld en dat er geen redenen zijn uw uitkering te wijzigen.”

Zo’n brief zorgt voor dubbele gevoelens. Eerst is er opluchting, mijn inkomen blijft (voorlopig) hetzelfde, dus weer een stressfactor minder. Daarna besef ik dat mijn ‘geestelijke toestand’ toch wel ernstig moet zijn, als ik daardoor volledig wordt afgekeurd. Ik wist natuurlijk al dat er in mijn hoofd vanalles mis is, maar om het zo (weer) op papier te zien staan, dat is erg confronterend. En om te horen dat er in twee jaar tijd niet echt iets is verbeterd, is gewoon k*t..

Het is natuurlijk ook weer een extra motivatie om nog meer mijn best te gaan doen, want het doel blijft om ooit weer ‘gewoon’ aan het werk te kunnen gaan. Ik ga er in ieder geval hard aan werken!

Kynologisch..

Je hebt er vast wel eens van gehoord, van die hondenshows waar perfecte honden gekeurd worden op uiterlijk, raskenmerken, gedrag en nog veel meer. Om mee te mogen doen moet je hond wel een stamboom hebben en een volbloed rashond zijn. Voor ons dus geen optie, aangezien Jacky geen stamboom heeft en Brenna een kruising is. Niet dat we dat nou zo graag willen hoor, dan hadden we wel een perfecte hond gekocht. Nou heeft de kynologenclub (hondenschool) hier in de regio daar iets leuks op bedacht: één keer per jaar mag je je rasloze of stamboomloze hond laten keuren door een echte, officiele keurmeester. Je krijgt dan ook een echt keuringsrapport mee, een mooi lintje en wat lekkers voor je hond. Nou, dat leek ons wel geinig, dus afgelopen zondag waren we al vroeg ons warme bedje uit. Om tien uur stonden we op het trainingsveld in Schagen met twee honden die het toch wel erg spannend vonden allemaal..

Jacky is natuurlijk al wat ouder, wat de keuringsmeester meteen zag, ze wordt al een beetje grijs en haar tandjes zijn niet meer hagelwit. Maar verder was hij erg positief over haar, in het rapport staat: Attent hondje, ze heeft een echt Jack Russel Terrier gangwerk, enthousiast, hele ronde borstkast, attente oortjes en mooie donkere oogjes. Ze kreeg een oranje lintje en ik kreeg een ondertekend rapport mee. Leuk!

Brenna was een beetje angstig geworden door alle drukte en de keuringsmeester vond ze een beetje eng. Ze moest ook op een tafel staan, wat natuurlijk dierenarts-associaties oproept. Toch was de keuringsmeester erg enthousiast over haar, in het rapport staat: Mooi hoofd met mooie ogen, goede ooraanzet, mooie vacht, vlot gangwerk, goed schaargebit en een mooie conditie. Niet slecht dus, voor een vuilnisbakkie 😛 Brenna kreeg een rood lintje en het rapport kreeg ik niet mee. In plaats daarvan vroeg hij of ik ’s middags om drie uur terug wilde komen, want hij wilde haar nog wel een keer zien.. Ja, natuurlijk wilde ik wel terugkomen! We besloten even naar huis te gaan, want om van elf tot drie uur daar te zitten wachten is wel veel van het goede..rond een uur of twee waren we weer terug, dit keer met Brenna alleen, want Jacky was erg moe geworden van alle opwinding. Die bleef dus lekker thuis, zodat ze rustig kon bijkomen.

Even na drie uur werden alle honden die door waren naar de volgende ronde bij elkaar geroepen. Eerst waren de rasloze honden aan de beurt. We mochten met zijn allen op een rijtje gaan staan terwijl de keurmeesters met een kritische blik alle hondjes nog een keer bekeken. Ik en Brenna vonden het erg spannend natuurlijk, en Brenna was nog steeds een beetje verlegen en angstig.
Toen kwam de uitslag, er waren tien prijzen te winnen. Ze begonnen bij nummer tien en rustig wachtten we af. Opeens werden we naar voren geroepen, Brenna was zesde geworden! Helemaal trots liep ik naar het bordje met nummer zes erop. De prijzen stonden ernaast: een heuse trofee en een zak met lekkere hondenkoekjes. We kregen applaus, felicitaties van een hooggeplaatste meneer, het keuringsrapport en we gingen op de foto. Het was ontzettend leuk allemaal.

En natuurlijk ben ik supertrots op mijn op-vijf-na-mooiste rasloze hondje van West-Friesland! 😀

 

 

APK

Vandaag was het zover, het was weer tijd voor de jaarlijkse APK-keuring van mijn paarse Renault Twingo. Het beestje is al dertien jaar oud, maar iedere keer als ik bij een garage kom krijg ik te horen dat ze (auto’s zijn toch altijd vrouwelijk?) er nog zo goed uitziet, zowel uitwendig als inwendig. Ik had er dus wel vertrouwen in. Oké, de veren zijn een zwak punt van Renault en de remblokken moesten vervangen, dus ik had er wel op gerekend dat er een paar reparaties nodig waren.

Vanmorgen om 9.00 uur gaf ik auto, sleutel en papieren af bij de garage en nestelde me met een bak koffie en een autotijdschrift in een stoel van de wachtruimte. Terwijl ik las over de nieuwste Ferrari, Audi TT en Volkswagen, onderwierp de monteur mijn auto aan de welbekende testen. Ongeveer drie kwartier later kwam hij terug, hij keek niet al te vrolijk…oeps..

De dingen die ik al verwachtte waren inderdaad kapot, versleten remblokken, één veer (dat valt nog mee) en 2 banden die nog net goed genoeg zijn, maar voor de winter wel vervangen moeten worden. Oke, daar had ik allemaal rekening mee gehouden. Maar toen kwam de rest: kapotte stuurkogel, één rem deed vreemd maar hij wist nog niet waardoor, een gordelsluiting achterin deed niet wat ie moest doen, en nog een paar kleinere dingetjes die niet helemaal oké waren. De vriendelijke monteur keek hevig teleurgesteld, “Ze ziet er nog zo goed uit en rijdt ook lekker, dit had ik echt niet verwacht.” zei hij minimaal tien keer. Daarna sloeg hij aan het rekenen, ik hoorde hem mompelen: “stuurkogel..lampje..uitlijnen..dat hoort bij de service, is gratis..uurloon…hmm, misschien kan ik dat repareren ipv vervangen..trucje hier, schroefje daar..dat even zagen (ZAGEN??)..gordel..”
Ik wachtte geduldig het vonnis af, terwijl ik steeds meer bedragen op zijn briefje zag verschijnen. Ik kan je vertellen, zoiets is redelijk zenuwslopend op de vroege maandagochtend.

Na ongeveer tien minuten kreeg ik de uitslag: “Het spijt me, ik had het echt niet verwacht, maar je moet toch wel op 600 euro rekenen.”  Oef..slechte manier om de week te beginnen, maar niks aan te doen helaas. Gelukkig had hij vandaag tijd om alles te fixen, dus ik mocht de Twingo meteen achterlaten. “Kan ik u een leenfiets aanbieden?” vroeg hij. Graag, lopen is ook zoveel gedoe. Dus ik vertrok op de geleende omafiets richting huis. En nu is het afwachten tot ik het telefoontje krijg dat mijn paarse vriendinnetje weer veilig de weg op mag.

Maar er is ook goed nieuws: De APK-keuring zelf is in de aanbieding….