Arme kat

Vandaag stond weer een tripje dierenarts op de agenda. Brenna moest voor controle van haar allergie en dit keer mocht Tommy ook mee. Hij had namelijk een lelijke plek op zijn borstkas, die hij steeds verder open likte. Dus hond aan de riem, kat in het bakkie 😛 en daar gingen we..
Met Brenna waren we eigenlijk snel klaar, de hypo-allergene brokken werken goed, haar oren zijn mooi schoon, haar vacht is weer voller en uit haar ogen komt bijna nooit meer troep. Het is dus duidelijk dat ze een voedselallergie heeft. We mogen nu voorzichtig weer andere dingen gaan geven, als er geen reactie komt is het goed, komt er wel een reactie dan mag ze dat bepaalde voedingsmiddel dus niet meer hebben. Als we niet willen ‘testen’ kunnen we haar ook gewoon de hypo-allergene brokken blijven geven en mijn zelfgebrouwen sushi als snack.

We hadden Tommy de afgelopen week al een speciaal gekocht t-shirtje aangetrokken (op aanraden van de dierenarts, die we gebeld hadden voor advies), zodat hij niet meer kon likken aan zijn wondje, maar erg veel geholpen had het niet. Hij likte namelijk gewoon dwars door het shirt heen, waardoor de wond en de kale plek steeds groter werden. De dierenarts constateerde al snel dat er een ontsteking onder het wondje zat. Tja, dan is het logisch dat hij blijft likken, dat is natuurlijk een supervervelend gevoel! De dokter maakte het wondje weer open en meteen zagen we de pus zitten..yuk.
Hij kreeg een flinke spuit antibiotica en toen mocht hij weer terug in zijn mandje. Vanaf morgen moet hij nog 10 dagen antibiotica-pilletjes slikken, en dan moet de ontsteking weg zijn. Daarna moet alles vanzelf weer genezen. Als de ontsteking minder wordt, zal hij vanzelf minder gaan likken, waardoor de wond vanzelf weer dicht gaat. Het goede nieuws voor Tom was, dat hij zijn shirt niet meer aan hoeft, want hij voelde zich toch niet heel erg lekker in babymaatje 50…

 
 

Allergie

Ongeveer anderhalve week geleden viel ons op dat Brenna toch wel erg veel aan haar oren zat. Krabben, klapperen, schuren, kortom genoeg om een afspraak te maken bij de dierenarts. In eerste instantie dachten we aan oormijt, waar we niet zo blij mee waren, omdat dat zeer besmettelijk is. Met 4 huisdieren in één huis zit je dan al snel met acht zieke oortjes die behandeld moeten worden.

Woensdagavond gingen we op pad, Jacky ging ook mee, zodat ze ‘leert’ dat naar de dierenarts gaan niet automatisch betekent dat ze vervelende prikken krijgt en zodat ze meteen ook nagekeken kon worden als het echt oormijt was.
Brenna was erg bang (de laatste keer bij de dierenarts was niet zo’n goede ervaring) maar bleef toch heel rustig liggen, zodat de dokter uitgebreid in haar oren kon kijken wat er precies aan de hand/hond was.

Het bleek geen oormijt te zijn, maar een ontsteking. Of eigenlijk twee, want allebei haar oren waren ontstoken. De dierenarts zag hoeveel haren er inmiddels op de behandeltafel lagen en vroeg of ze altijd zoveel verhaart. De laatste tijd is dat inderdaad zo, maar wij dachten dat ze gewoon bezig was met een wintervachtje bouwen.

De combinatie oorontsteking en haaruitval blijkt dus een teken te zijn van voedselallergie. Om uit te zoeken waar ze allergisch voor is en om de klachten te behandelen is ze nu dus op een streng eliminatiedieet gezet. De komende twee maanden mag ze alleen speciale brokken, waar niks in zit waar ze allergisch voor kan zijn en eventueel wat witte rijst, paarde- of geitevlees en koolvis. Alle normale brokken, koekjes, snoepjes en blikvoer is uit den boze.
Erg lastig als je nog een hond hebt die wél alles mag, bovendien zijn de brokken niet zo goedkoop (omgerekend ongeveer 7,50 per week) maargoed, als je dieren hebt horen dit soort dingen er ook bij.
Haar oren moeten nu iedere dag behandeld worden met druppels en verder moeten we goed opletten dat ze niks anders eet dan de dingen die ze mag. En natuurlijk in de gaten houden hoeveel ze verhaart en of haar vacht voller wordt.

De druppels doen goed hun werk, al na één dag was ze veel vrolijker (en dus ondeugender) actiever en weer meer Brenna, en ze krabt bijna niet meer. Heerlijk om te zien! Het verharen lijkt ook al minder, al kan je dat nu nog niet goed beoordelen.

Omdat ik de beestjes graag verwen met iets lekkers, besloot ik zelf een soort van sushi te brouwen van rijst en koolvis. Gelukkig is ze er dol op, dus ze krijgt nu af en toe een beetje sushi. Jacky krijgt dan een dentastick, zodat ze haar tandjes kan poetsen en omdat ze het lekker vindt.

Verder is het dus een kwestie van afwachten, wordt haar vacht beter en blijven de oorontstekingen weg, dan is het dus een allergie en mogen we over een paar maanden gaan testen waarvoor ze allergisch is. Helpt het eliminatiedieet niet, dan moeten we verder gaan zoeken…spannend dus!

Cadeautje

Toen we gisteren thuis kwamen nadat we de dagelijkse boodschappen gedaan hadden bij de buurtsuper, stond de hond van de buurvrouw in de tuin. Nou is dat niet zo bijzonder, want we hebben een lage schutting en het beestje springt er gemiddeld zo’n drie keer per dag overheen. Gezellig toch?
Normaal gesproken staat ze dan voor het raam te piepen als ze ziet dat we thuis zijn, zodat wij de honden in de tuin laten om te spelen. Dit keer stond ze echter heel aandachtig te snuffelen, zelfs toen we haar riepen reageerde ze niet. Dat was genoeg om mijn nieuwsgierigheid te wekken. Ik ging kijken en vond een cadeautje:

 

Mooi he? We weten helaas niet welke kat de gulle gever is, Tommy, die de dag ervoor extra vlees had gekregen, of Sheba, die besloot een nachtje buiten te blijven en erg blij was met het bakje water wat ik voor haar in de tuin had gezet?
Het beestje was nog helemaal gaaf, alleen een paar natte haren lieten zien waar hij (of zij) gebeten was.
Oke, ik weet wel dat het zielig is en vies en dat die beesten allerlei ziektes mee kunnen dragen enzo, maar katten brengen nou eenmaal cadeautjes mee voor hun baasjes, daar doe je niks aan. Ik ben al lang blij dat ze de beestjes in de tuin laten liggen. Stiekempjes vind ik het ook wel heel erg lief, want zeg nou zelf: iedereen wil toch wel af en toe verrast worden met een cadeautje?

Kynologisch..

Je hebt er vast wel eens van gehoord, van die hondenshows waar perfecte honden gekeurd worden op uiterlijk, raskenmerken, gedrag en nog veel meer. Om mee te mogen doen moet je hond wel een stamboom hebben en een volbloed rashond zijn. Voor ons dus geen optie, aangezien Jacky geen stamboom heeft en Brenna een kruising is. Niet dat we dat nou zo graag willen hoor, dan hadden we wel een perfecte hond gekocht. Nou heeft de kynologenclub (hondenschool) hier in de regio daar iets leuks op bedacht: één keer per jaar mag je je rasloze of stamboomloze hond laten keuren door een echte, officiele keurmeester. Je krijgt dan ook een echt keuringsrapport mee, een mooi lintje en wat lekkers voor je hond. Nou, dat leek ons wel geinig, dus afgelopen zondag waren we al vroeg ons warme bedje uit. Om tien uur stonden we op het trainingsveld in Schagen met twee honden die het toch wel erg spannend vonden allemaal..

Jacky is natuurlijk al wat ouder, wat de keuringsmeester meteen zag, ze wordt al een beetje grijs en haar tandjes zijn niet meer hagelwit. Maar verder was hij erg positief over haar, in het rapport staat: Attent hondje, ze heeft een echt Jack Russel Terrier gangwerk, enthousiast, hele ronde borstkast, attente oortjes en mooie donkere oogjes. Ze kreeg een oranje lintje en ik kreeg een ondertekend rapport mee. Leuk!

Brenna was een beetje angstig geworden door alle drukte en de keuringsmeester vond ze een beetje eng. Ze moest ook op een tafel staan, wat natuurlijk dierenarts-associaties oproept. Toch was de keuringsmeester erg enthousiast over haar, in het rapport staat: Mooi hoofd met mooie ogen, goede ooraanzet, mooie vacht, vlot gangwerk, goed schaargebit en een mooie conditie. Niet slecht dus, voor een vuilnisbakkie 😛 Brenna kreeg een rood lintje en het rapport kreeg ik niet mee. In plaats daarvan vroeg hij of ik ’s middags om drie uur terug wilde komen, want hij wilde haar nog wel een keer zien.. Ja, natuurlijk wilde ik wel terugkomen! We besloten even naar huis te gaan, want om van elf tot drie uur daar te zitten wachten is wel veel van het goede..rond een uur of twee waren we weer terug, dit keer met Brenna alleen, want Jacky was erg moe geworden van alle opwinding. Die bleef dus lekker thuis, zodat ze rustig kon bijkomen.

Even na drie uur werden alle honden die door waren naar de volgende ronde bij elkaar geroepen. Eerst waren de rasloze honden aan de beurt. We mochten met zijn allen op een rijtje gaan staan terwijl de keurmeesters met een kritische blik alle hondjes nog een keer bekeken. Ik en Brenna vonden het erg spannend natuurlijk, en Brenna was nog steeds een beetje verlegen en angstig.
Toen kwam de uitslag, er waren tien prijzen te winnen. Ze begonnen bij nummer tien en rustig wachtten we af. Opeens werden we naar voren geroepen, Brenna was zesde geworden! Helemaal trots liep ik naar het bordje met nummer zes erop. De prijzen stonden ernaast: een heuse trofee en een zak met lekkere hondenkoekjes. We kregen applaus, felicitaties van een hooggeplaatste meneer, het keuringsrapport en we gingen op de foto. Het was ontzettend leuk allemaal.

En natuurlijk ben ik supertrots op mijn op-vijf-na-mooiste rasloze hondje van West-Friesland! 😀

 

 

Hangmatje

Ongeveer anderhalf jaar geleden kocht ik een hangmat. Niet voor mezelf, maar voor de katten. Je kent ze wel, die hangmatjes die je aan de verwarming kan hangen, zodat een kat lekker warm en zacht een tukje kan doen. Nou, de katten kéken er niet eens naar.. Disappointed! Ik heb al vanalles geprobeerd: zachte kussentjes, warme dekentjes, iets lekkers erin leggen, niets kon de katten verleiden tot een tukje in de hangmat.
Gelukkig wilden de honden er wel in liggen, dus een complete miskoop was het niet.

Gisteravond gebeurde echter het ontdenkbare; Sheba lag in het hangmatje te slapen! Het zag er zo knus uit, heerlijk! Ik vraag me echt af waarom dat anderhalf jaar heeft moeten duren, maar ze lag erin en dat is wat telt.  Nu maar hopen dat het vaker gaat gebeuren, kan ik ook nog een beetje genieten van dat ding 😉