Arme buren..

Ik houd van alle versieringen die rond kerst overal verschijnen, ik ben dol op lampjes overal, en glittertjes kan ik ook waarderen…maar ik heb wel medelijden met de buren van deze mensen:

 Klik hier!

Deze filmpjes zijn van de Holdman familie in (waar anders) Amerika. Ieder jaar maken ze een nieuwe ‘show’. Ze hebben een eigen radiostation waarop ze de muziek uitzenden, zodat mensen die dat willen, de muziek kunnen horen, maar de buren er geen last van hebben. (ik vraag me af of ze de buren ook verduisterende gordijnen hebben gegeven tegen al dit licht-geweld)

In 2007 waren er ongeveer 45.000 lampjes, dit jaar zitten ze op een nieuwe locatie waar ze maar liefst 150.000 lampjes zullen gebruiken.

Nieuws!

Vorige week vrijdag was het weer zover: pakjesavond!

In huize Chaos hebben we het niet gevierd, ik had de woensdag ervoor al een vervroegde sinterklaasverrassing gekregen.
Een heel speciale verrassing…

 

 

 

(Even uitleggen: we maakten altijd grapjes dat ik eerst 40.000 keer ‘nee’ ging zeggen, als hij me zou vragen om te trouwen, ik ben namelijk een enorme schijterd wat trouwen betreft.)

Best gemeen eigenlijk, deze manier van vragen, want hij weet best dat ik geen nee kan zeggen tegen chocolade! 😉
Anywayz, als ik nee had gezegd, had deze log geen “Nieuws!” als titel gehad, dus mijn antwoord moge duidelijk zijn  😀

Een datum hebben we nog niet, we hebben geen haast. Zodra er meer nieuws is op trouwgebied laat ik het jullie (natuurlijk) weten!

Snik…

Sinds 2002 was ze mijn vriendinnetje, ze was altijd in de buurt en als ik haar nodig had stond ze voor me klaar. Samen ontdekten we nieuwe dingen, bezochten we plaatsen waar we nog nooit geweest waren. Ik heb veel van haar geleerd. Ze was nooit écht voor mij alleen, ook andere mensen maakten graag gebruik van haar behulpzaamheid. Dat vond ik niet erg, ik deelde haar graag!

Ze was ook mooi, ik hield van haar ronde vormen en kleine neus. Haar achterste was ietwat aan de platte kant, maar dat paste bij haar. Ze was goed zoals ze was.
Ze was al iets ouder, maar dat deerde me niet. Maar met ouderdom komen ook de gebreken, en zelfs zij ontkwam er jammergenoeg niet aan.
Ik probeerde haar te helpen zoveel ik kon, maar soms kon ik het gewoon niet. Dan riep ik de hulp in van anderen, en altijd kwam het weer goed, dan kon ze er weer even tegenaan!

Maar helaas, aan alles komt een eind, dus ik heb haar moeten laten gaan. Sinds gisteren is ze niet meer van mij..ik kan haar niet meer uitlenen, zodat ook anderen van haar kunnen genieten. Ik kan haar niet meer meenemen, ze staat niet meer voor me klaar als ik dat wil. Zes jaar lang hoorden we bij elkaar, maar het is voorbij. Dankjewel vriendinnetje, het was leuk!!

 

Dansen (2)

In de categorie leuke maar nutteloze filmpjes, het volgende kunstje:

Rond 0.30 uur..

gespot tijdens het lopen met de honden:
Een man, die nog even snel zijn oranje tshirt aan het strijken was 😛

Shampoo

Mijn eerste potje kocht ik zelf. Natuurlijke ingrediënten, niet getest op dieren en volgens sommige mensen heel fijn en lekker. Dat moest ik natuurlijk uittesten! Gelukkig kan je het ook online bestellen. De prijs was iets minder, maar liefst €13,75 en daar kwamen de verzendkosten nog eens bij. Achja, moet kunnen toch?

Ongeveer een week later kreeg ik een pakje, in het pakje zat een potje shampoo van Lush. Plus een rekening en een paar proefjes. Na uitvoerig testen besloot ik dat deze shampoo toch wel lekker rook en erg fijn was. En je hebt er maar heel weinig van nodig, waardoor de prijs per wasbeurt toch niet zo hoog is als ik in eerste instantie dacht.
Maar ook shampoo waar je maar weinig van nodig hebt gaat op. Toen het zover was stapte ik weer over op mijn oude merk shampoo. Die voelde opeens niet meer zo fijn. Ik probeerde nog een paar andere merken, maar ik bleef mijn Big van Lush missen..

Van mijn ex kreeg ik mijn tweede potje. Als bedankje, omdat ik hem gezelschap had gehouden toen hij een dagje in Amsterdam was. Carrie blij, er was weer lekkere shampoo!!
Het derde potje kreeg ik van Raymond, voor kerst. Heerlijke shampoo die eruit ziet als griesmeelpap en ruikt naar de zee!

Vanmorgen in de douche vroeg ik me opeens iets af: Wie moet ik versieren voor mijn volgende potje shampoo?

😛

Eindelijk

Alle winkels in de stad die misschien wel een jas zouden kunnen hebben, ben ik in geweest. Uren heb ik online gezocht. Ik heb minimaal 10 jassen besteld, gepast en weer terug gestuurd. Maar eindelijk heb ik em gevonden; mijn nieuwe jas..

De Uitslag

Een paar maanden geleden schreef ik over De Test, inmiddels is de uitslag bekend; het blijkt dat ik een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis heb. Het was geen verrassing, mijn psycholoog had ook al een paar keer gezegd dat ze daaraan dacht. Toch kwam de klap best wel hard aan, ik zakte weer een stukje dieper terug in mijn depressie, die net iets meer naar de achtergrond was verdwenen.

Toch ben ik blij dat ik het weet. Nu kan ik er namelijk iets aan gaan doen. Ik merk nu al verschil, ik ben me bewuster van de dingen die ik ontwijk, of heel graag zou willen ontwijken, eerst gebeurde dat meer onbewust. Natuurlijk ben ik nu niet in één klap ‘genezen’ daar is veel meer voor nodig. Daarom had ik deze week een gesprek bij de ggz hier in de stad, en volgende week ga ik beginnen met therapie. Het gaat opeens heel snel, na ruim een jaar wachten.
Omdat ik al twee keer vroegtijdig ben afgehaakt bij therapie (het was te zwaar, te veel en te lange dagen ineens) ga ik nu in een groep die (nog) heel weinig tijd kost. Het is therapie speciaal voor mensen met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en de groep is heel klein, drie personen met mij erbij. Nu is er nog maar een bijeenkomst per twee weken, maar als de groep groter wordt, wordt dat iedere week. Een goede manier voor mij om op te bouwen dus. Als later blijkt dat ik toch meer wil doen dan alleen dit, dan is dat ook nog mogelijk, dus dat is heel fijn allemaal.

Het wordt weer spannend dus, op therapie-gebied! Ik ben heel blij dat ik eindelijk weet wat er mis met me is, heel blij dat ik zo snel iets eraan kan gaan doen en heel blij dat ik het rustig kan opbouwen. Maar ik ben ook bang voor de confrontaties (met mezelf) die ik onvermijdelijk zal moeten aangaan, bang dat ik wéér vroegtijdig afhaak en bang dat ik door de confrontaties weer terug zak in de depressie.
Maar over het algemeen voelt het wel goed allemaal, en ooit zal ik toch moeten gaan veranderen, dan kan ik het net zo goed nú doen, toch?

Ohja, als je meer wilt lezen over de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, klik hier of hier.

Valentijn, vrachtwagens en valium

Afgelopen donderdag was het weer zover, de dag dat de hele wereld in het teken van de liefde staat.
Wat ik niet wist, is dat gemotoriseerde voertuigen óók aan valentijnsdag doen. Vlakbij de beruchte Coentunnel op de A10 was een vrachtwagen verliefd geworden op onze Renault Twingo en had hij besloten dat hij haar wel een kusje wilde geven. Aldus geschiedde…

De vrachtwagen had zich echter niet gerealiseerd dat Twingo’s veel kleiner zijn en dus ook voorzichtiger behandeld moeten worden. Het kusje kwam dus nogal hard aan. De Twingo en Raymond vonden dat natuurlijk niet zo leuk, maar op het eerste gezicht was er geen schade. Ze waren alleen geschrokken. Na een korte date op de vluchtstrook besloten de vrachtwagen en de Twingo dat het niks zou worden en gingen ze ieder hun eigen weg. Raymond bracht de Twingo naar haar dagverblijf (de parkeergarage dus) en ging gewoon aan het werk.

We besloten dat de Twingo toch maar naar de garage moest, want ook al zie je niks, er kan toch altijd iets beschadigd zijn.
’s Avonds belde Raymond op, de klap was toch harder aangekomen dan verwacht en hij voelde zich helemaal niet lekker. Omdat hij toch zo’n 60 km van huis was en zich niet goed genoeg voelde om dat eind te rijden, besloot ik dat ik hem dan maar ging ophalen. Dus ik vertrok naar het station en ging met de trein naar Hoofddorp. Daar stond hij al op me te wachten, dus we konden meteen door naar huis. (natuurlijk nadat ik ook de Twingo even had bekeken)

Ondertussen had Raymond een afspraak gemaakt bij de huisartsenpost, hij vertrouwde het toch niet helemaal. Thuis even snel iets drinken, daarna snel door naar de huisarts. Hij had inmiddels ook flink pijn in zijn rug gekregen en aangezien hij ooit een hernia heeft gehad, blijft zijn rug altijd een zwakke(re) plek. De huisarts onderzocht hem en zei dat zijn spieren een optater hadden gehad. Waarschijnlijk was zijn rug wel oke, maar hij moest het wel in de gaten houden.
De huisarts schreef valium voor, zodat de spieren goed konden ontspannen en hij moest zijn rug ook warm houden. (“Hebben jullie thuis iets warms, een lekkere kruik ofzo?”….”Veel beter nog, een waterbed, dat is een gigantische kruik”…”Ah, dat is helemaal geweldig!”)

Inmiddels gaat het met Raymond weer iets beter, hij heeft nog wel last van zijn rug, maar hij is niet meer zo beroerd als donderdag.
Vanmorgen is ook de Twingo even nagekeken door de automonteur, en dat was minder goed nieuws…het blijkt dat de achterkant (daar kreeg hij het kusje) toch wat scheef is gaan staan en de bumper is een beetje verbogen. Alles bij elkaar teveel schade om ‘even’ te repareren, dus daar moet een schade-expert bij komen. Gelukkig kunnen we er wel gewoon in blijven rijden tot alles gemaakt is.

Het was dus een redelijk spannende valentijnsdag voor ons, alleen niet op de manier zoals het bedoeld is, helaas. Maar ach, bij ons gaat nooit iets ‘zoals het hoort’, zelfs valentijnsdag dus niet! 😉

Arme kat

Vandaag stond weer een tripje dierenarts op de agenda. Brenna moest voor controle van haar allergie en dit keer mocht Tommy ook mee. Hij had namelijk een lelijke plek op zijn borstkas, die hij steeds verder open likte. Dus hond aan de riem, kat in het bakkie 😛 en daar gingen we..
Met Brenna waren we eigenlijk snel klaar, de hypo-allergene brokken werken goed, haar oren zijn mooi schoon, haar vacht is weer voller en uit haar ogen komt bijna nooit meer troep. Het is dus duidelijk dat ze een voedselallergie heeft. We mogen nu voorzichtig weer andere dingen gaan geven, als er geen reactie komt is het goed, komt er wel een reactie dan mag ze dat bepaalde voedingsmiddel dus niet meer hebben. Als we niet willen ‘testen’ kunnen we haar ook gewoon de hypo-allergene brokken blijven geven en mijn zelfgebrouwen sushi als snack.

We hadden Tommy de afgelopen week al een speciaal gekocht t-shirtje aangetrokken (op aanraden van de dierenarts, die we gebeld hadden voor advies), zodat hij niet meer kon likken aan zijn wondje, maar erg veel geholpen had het niet. Hij likte namelijk gewoon dwars door het shirt heen, waardoor de wond en de kale plek steeds groter werden. De dierenarts constateerde al snel dat er een ontsteking onder het wondje zat. Tja, dan is het logisch dat hij blijft likken, dat is natuurlijk een supervervelend gevoel! De dokter maakte het wondje weer open en meteen zagen we de pus zitten..yuk.
Hij kreeg een flinke spuit antibiotica en toen mocht hij weer terug in zijn mandje. Vanaf morgen moet hij nog 10 dagen antibiotica-pilletjes slikken, en dan moet de ontsteking weg zijn. Daarna moet alles vanzelf weer genezen. Als de ontsteking minder wordt, zal hij vanzelf minder gaan likken, waardoor de wond vanzelf weer dicht gaat. Het goede nieuws voor Tom was, dat hij zijn shirt niet meer aan hoeft, want hij voelde zich toch niet heel erg lekker in babymaatje 50…